W 2004 roku, pod otoczką DigiPenu światło dzienne ujrzała gra, która raczej nie przyczyniła się do rozwoju nowych produkcji, nie wpłynęła na umysły programistów pod względem nowych pomysłów i przeszła raczej bez większego echa wśród graczy. Mowa tu o całkiem sympatycznej platformówce Super Squirrel, czyli przygodach walecznej wiewiórki, która objęła sobie za priorytet ratunek świata od wrogo nastawionych kosmitów. Mimo, że wspomniany tytuł nie wzbudza raczej zbyt pozytywnych emocji, postanowiono kontynuować projekt i wydano część drugą, jednakże bardzo różniącą się od pierwowzoru.

 Co różni obie części? Przede wszystkim przeniesiono zabawę z dwuwymiaru na trójwymiar. Teraz postać widać z tyłu, coś na kształt Tomb Raidera (Third-person perspective). Zupełnie zmieniono świat gry, i tym razem przyjdzie nam walczyć w bardziej futurystycznych klimatach. Będziemy poruszać się w budynku, całkowicie stworzonego z metalu. Brnąc do przodu, przechodzimy przez rozsuwane drzwi, jeździmy windami, skaczemy po kładkach etc. Brak jakiejkolwiek przyrody, ale to oznacza, że gra zyskała? Wręcz przeciwnie. Lokacje są raczej mało ciekawe, monotonne i nie przyciągają oka do monitora.

 Jak wygląda sytuacja z przeciwnikami? W "jedynce" dało się widzieć wszelkiego rodzaju "sympatyczne" zwierzątka, które dodawały jakiegoś pozytywu akcji, czegoś miłego wizualnie. Tutaj mamy do czynienia z kolejnym niewypałem. Występuje kilka rodzajów wrogów ( chodzące kuleczki?), ale różnią się one między sobą raczej kolorem i tyle z całej zabawy. To samo tyczy się kwestii broni, której jest jak na lekarstwo, a i tak ona nie spełnia się zbyt dobrze w walce. Tutaj autorzy trochę się nie postarali. Mimo usilnych starań, nie dało się słyszeć muzyki. O ile dobrze mi wiadomo, w tego typu produkcjach jest to wręcz nieodzowna część, bez której gra drastycznie traci. Na szczęście nie zapomniano o reszcie dźwięków, ale i one są bardzo ubogie.

 Autorzy Super Squirrel 2 poszli trochę nie w tę stronę ,co powinni. Sam fakt stworzenia trójwymiaru, nie oznacza, że produkcja będzie udana i stanie się hitem. Choć grafika nie jest tak zła, jak może na to wyglądać (bardzo ładnie wygląda efekt odbijania światła od podłoża) to i tak wygląd głównego bohatera oraz reszty postaci, urozmaicenie lokacji etc., wszystko psuje. Dodatkowo brak muzyki i ubogie dźwięki powodują, że gra długo cieszyć nie będzie. Mimo, że projekt wypada gorzej niż część pierwsza, warto zagrać i spróbować chociaż walki multiplayer, bo i taka możliwość jest. Programiści obiecują dalszy rozwój serii, tym samym miejmy nadzieję, że dostaniemy już coś bardziej dopracowanego.