Daleka przyszłość. Logan Goodwin nie raz latał z transportem plutonu. Do tej pory było spokojnie, nawet zwiększona ilość ładunku nie zapowiadała niczego niebezpiecznego. Stało się jednak inaczej - okręt został zaatakowany przez terrorystów, którzy postanowili przejąć cenny pierwiastek. Nie wiadomo skąd wiedzieli o przewozie, ani co zamierzają zrobić z ukradzionym towarem. Tego może dowiedzieć się główny bohater, próbując odbić okręt z rąk terrorystów.

 Efekty wizualne w Unrelenting 2: Stonehenge mogą się na pierwszy rzut oka wydawać nieco archaiczne z powodu rozdzielczości, a raczej małego ekranu, jednak już po kilkunastu minutach można się przekonać, że jest inaczej. Gra posiada nie tylko ładną, wykończoną grafikę, to także niezwykle rozbudowaną fabułę, której jedynie wierzchołek przedstawiłem w pierwszym akapicie. Później będzie tylko ciekawiej - nieprzyjazna planeta i genetyczne mutanty.

 Sterowanie Loganem jest niezwykle proste - klawiatura do poruszania się, myszka do celowania i strzelania. Równie łatwo kieruje się napotkanymi sojusznikami, którzy bez wahania poddadzą się rozkazom Goodwina, a dokładniej trzem komendom - "chodź za mną", "czekaj" oraz "idź do". Jeśli odpowiednio ich użyć, można efektywnie wykorzystać dodatkową siłę ognia i pokonać większą grupę przeciwników. Zupełnie jak w Triumph! War 2099.

 W arsenale komandosa może znaleźć się pistolet, karabin maszynowy, shotgun, miotacz ognia, wyrzutnia rakiet, granaty i nóż. Wbrew pozorom, to właśnie to ostatnie narzędzie będzie wykorzystywana najczęściej, bowiem zaskoczenie jest najlepszą bronią. Tutaj nie da się wyskoczyć na 10 wrogów i zabić każego strzałem w głowę. Należy działać po cichu i krok po kroku wypełniać zadania fabuły.

 Unrelenting 2: Stonehenge to naprawdę świetna, amatorska gra. Złożona fabuła, łatwość obsługi i wysoka grywalność dałyby jej notę o jeden wyższą, jednak kilka błędów technicznych, spowodowanych prawdopowodnie wykorzystanym językiem programowania, zmuszają mnie do obniżenia oceny. Mimo tego, gorąco zachęcam do gry.