Gdy na początku września w serwisie ukazała się recenzja Poszukiwaczy zaginionej Warszawy zdałem sobie sprawę, że taka promocja miasta jest strzałem w dziesiątkę. Tylko gdzie jest podobna produkcja o moim mieście? Otóż jest, chociaż nie została stworzona, a przynajmniej nie oficjalnie, z celem przybliżania graczom klimatycznej strony miasta. Autor stworzył ją jako swoją pracę dyplomową, łącząc z zainteresowaniem twórczości Rene Magritte'a.

Magritte zostało stworzone przy użyciu darmowego narzędzia Adventure Maker, więc nie ma się co spodziewać "wodotrysków". Główny bohater przemierza Wrocław wyglądający jak jeden wielki obraz belgijskiego, tytułowego malarza surrealisty. Dlatego poza prawdziwymi miejscami interesującymi i tajemniczymi, ujrzymy fragmenty i wątki prac malarskich, np. wielkie jabłko lub kamienne ryby.

Fabuła próbuje nam tłumaczyć to niecodzienne zjawisko alkoholizmem głównego bohatera. Nie wmawia się graczowi, że istnieje coś, czego nie ma i zostało stworzone tylko w bujnej wyobraźni artysty. W związku z tym cała podróż po Wrocławiu: przez ul. Włodkowica, Jatki czy np. św. Antoniego nie tylko powoduje rozwiązanie ukrytej w grze zagadki, lecz zapoznaje z ukrytymi miejscami, które warto odwiedzić podczas wizyty w stolicy Dolnego Śląska.

Magritte składa się z kilkudziesięciu zdjęć, będących odzwierciedleniem widoku widzianego przez bohatera. Zupełnie jak w pierwszej polskiej grze przygodowej z 1993 r. - Tajemnicy statuetki (hmm, ciekawe dlaczego...). Tutaj jednak fotki zostały podkolorowane i "podrasowane" potęgując wrażenie obłędu. Przechodzenie między lokacjami wykonano jako płynny efekt zanikania i pojawiania się obrazu, przez co na wolniejszych komputerach gra się może przycinać. Także wtedy, gdy skorzysta się z latarki i oświetli ciemne zakamarki.

Obecność prac surrealisty w grze nie powoduje wtargnięcia do niej abstrakcyjności. Zagadki są spójne i logiczne, możliwe do rozwiązania przez osoby nieznające twórczości Magritte'a, do których się zaliczam. Co ciekawsze, możliwe są dwa rozwiązania, co być może w obecnych czasach nie jest niczym niezwykłym, ale zwiększa wartość produktu w oczach grających.

Muzyka i dźwięki występujące w grze nadają jej odpowiedniego, thrillerowego klimatu. Chociaż nie jestem w stanie zrozumieć surrealistycznego myślenia belga Rene, przechodzenie Magritte bardzo mnie nie zmęczyło. Ale z ciekawości poszukałem w internecie informacji o tym malarzu i uważam, że było to jedno z założeń autora gry. A jak na to spojrzeć od strony zwykłej przygodówki bez podtekstów edukacyjnych? Nie jest już tak ciekawie i może znużyć niektóre osoby. Wtedy jednak warto sprawdzić czy nie jest się tematem pracy dyplomowej Marcina Drewsa.