„Istnieje legenda, która mówi o ukrytej gdzieś w świecie Magicznej Czekoladzie. Chodzą słuchy, że drzemią w niej wielkie moce: ktokolwiek zje całą tabliczkę staje się nieśmiertelny! O legendzie tej usłyszał również Świstak. Postanowił odnaleźć Magiczną Czekoladę…” : tak dokładnie prezentuje się fabuła kontynuacji gry recenzowanej przeze mnie trzy tygodnie temu – Świstakowy Kłopot 2. Sequel prawie wcale nie różni się od oryginału – na dobrą sprawę można go nazwać samodzielnym dodatkiem rozszerzającym. W tym wypadku sprawuje się wręcz znakomicie, gdyż składa się z pięćdziesięciu poziomów podzielonych równo na dziesięć etapów. Podczas swej podróży nasz długozęby bohater przedrze się przez zamek, stację kosmiczną czy tropikalną wyspę wypełnionych teleporterami czy skrzyniami pasującymi do scenerii (swoją drogą, fakt przeniesienia się z niewątpliwie średniowiecznej budowli do futurystycznej bazy jest aż nazbyt dziwny) . Niestety, problem z poziomem trudności jest prawdopodobnie upiorną klątwą tej serii, lecz, co ciekawe, teraz występuje w zupełnie innej formie. O ile pierwsza część szła jednostajnie, druga skacze z zadań banalnie łatwych do trudnych, niezależnie od procentu ukończenia gry. I jeszcze te kody do poziomów… Tak, dokładnie – autorzy nie poprawili tego niewątpliwie starego i żyjącego ostatkami sił pomysłu. Co więcej, w pierwszej okienkowej odsłonie wystarczyło wcześniej włączyć Notatnik, cóż jednak począć przy pełnym ekranie? I tak wszyscy wracamy do starej metody kartki papieru i ołówka, stosowanych przez ojców niektórych dzisiejszych graczy (jak ten czas szybko leci, prawda?). Oprawa audiowizualna jest i-den-ty-czna jak w „jedynce”. Mógłbym pisać wszystko od nowa, ale jako iż jestem straszliwym leniem, skopiuję i wkleję swoją wcześniejszą wypowiedź na ten temat - nie zachwyca, ale i też nie odrzuca. Świstakowy Kłopot 2 jest lepsza od pierwszego Świstaka. Niestety, przebija go tylko liczbą poziomów i sceneriami, problem trudności i kodów nadal pozostał. Nie będę jednak mściwy i dam mu srebro, a co!