Pierwsze co mnie urzekło w Hex-a-hop to prostota, która wcale nie oznacza monotonii. Jedyne co trzeba zrobić, to zlikwidować wszystkie zielone pola. Wystarczy, że główna bohaterka na nie wejdzie, skruszy je i zeskoczy na bardziej stałe podłoże. Tym samym należy pamiętać o dwóch zasadach. Po pierwsze, nie zapędzić się w "kozi róg", z którego nie będzie wyjścia. Po drugie, zakończyć ruch na pewniejszym polu niż zielone.  Oczywistym jest, że gdyby planszę pokrywały jedynie o kolorze trawy, zmieniające swoje położenie, Hex-a-hop nie byłby taki ciekawy. Dlatego autor dorzucił np. heksy barwy niebieskiej i żółtej, trampoliny czy pagórkowate, schodzące do parteru po zlikwidowaniu poprzednio dostępnych. Etapów jest równo sto o zróżnicowanym poziomie trudności i wcale nie jest tak łatwo przejść wszystkie.  Poważnymi minusami gry są braki: dźwięku i edytora. Nie są to elementy niezbędne, ale na pewno upiększające ogólne wrażenie. Głównie dlatego zapracowała sobie jedynie na brąz. Jednak w przypadku jakiegoś turnieju, miałaby szansę stać się jego czarnym koniem. Pozycja obowiązkowa dla fanów gier logicznych.