Zuma choć nie była pierwszą z tego typu gier, nadała pewien szkielet graficzny, o który opierają się dzisiejsze podobne produkcje. Nic by w tym nie było złego, gdyby nie fakt, że programiści zamiast się wzorować to idealnie kopiują wspomnianą Zumę, przez co ich dzieła stają się mało indywidualne i w ten sposób bardzo dużo tracą na oryginalności. Bengal jest jedną z takich kopii, w którym jedyne co się zmieniło to główna postać.

 Zasady pozostają te same, czyli na planszy pojawia się wąż, składający się z kolorowych piłeczek, z których należy ułożyć koło siebie minimum trzy tej samej barwy. Jeżeli nam się to uda, wąż skraca się przybliżając nas do zwycięstwa. Wspomniana na wstępie główna postać jest tygrysem, mającym zawieszony na plecach mały kosz, w którym znajdują się piłeczki, dzięki czemu wiemy, jaki będzie następny kolor. Od czasu do czasu natrafimy na bonusy cofające, zwalniające lub przyspieszające ruch kuleczek, zmianę ich toru oraz barwy itd.

 Bengal graficznie prezentuje się nawet przyjemnie, jest bardzo kolorowo, ale do tego jesteśmy już raczej przyzwyczajeni. Animacja oraz wykonanie tygryska także pozostaje bez zastrzeżeń. Poziomy są mało urozmaicone, przez co po kilku planszach ma się wrażenie jakbyśmy zaczynali ciągle wszystko od początku. Na sferę dźwiękową nie zwraca się raczej uwagi – jest, ale podchodzi się to tego raczej bez zachwytu.

 Kolejny klon i kolejna średnia produkcja. Szkoda, że są osoby, które żerują na pracy innych, próbując jeszcze na tym zarabiać. W Bengal możemy pograć przez godzinę bez ograniczeń także, jeżeli jest taka możliwość to czemu nie spróbować? Jak komuś przyjdzie ochota kupna tego typu jakiejś gry, polecam zastanowić się nad Zumą, bo tu niestety wyrzucimy pieniądze w błoto.