Lubię strzelaninki, przyznaje się bez bicia. Koledzy z redakcji co rusz podsyłają mi do zrecenzowania bardziej „wystrzałowe” gry, co cieszy mnie niezmiernie. Jako rasowy psychopata, który uwielbia ekran spływający posoką nie mogłem przepuścić okazji zrecenzowania jednej z bardziej krwawych ostatnio produkcji. Buuaahaahaaaa, jazdaaaa!!!   Crimsonland był bodajże pierwszą grą, dzięki której zaznałem przyjemności niesienia masowej zagłady. Wcześniej były Mortale, Postale i inne cudeńka, ale trudno tu mówić o zagładzie masowej – ot wyrwanie kończynki, czy ucięcie główki. Crimsonland był miłą odmianą bo tych „lajtowych” doznaniach. Tysiące ofiar na liczniku i prawdziwy arsenał narzędzi destrukcji... To Steeffler lubił najbardziej...

  Ścieżką przetartą przez Crimsonlanda podążało kilka innych produkcji mniej lub bardziej udanych np. Evil Invasion, żadna jednak nie była w stanie dorównać oryginałowi. Traciłem już nadzieję, że dane mi będzie ciąć z pianą na ustach w równie dobrą grę, a tu niespodzianka! D-Bug to strzelanka czerpiąca garściami z doskonałego pierwowzoru, podlana jeszcze większą ilością szkarłatnej cieczy.

  Sam szkielet gry to kalka tego co widzieliśmy w Crimsonland, a więc tryb kampanii, Survival i Rush. Mamy też podobny system upgreadów i levelowania. Autorzy wyszli z założenia, że po co zmieniać coś co sprawdza się znakomicie i dzięki temu uniknęli przekombinowania (patrz: Evil Invasion). Ja już wspomniałem wcześniej podrasowano oprawę i to jak!!! Dynamiczne cienie, doskonale wyglądające tła, krew i potwory. Wszystko to okraszono muzyką, która brzmi jakby dobiegała z czeluści piekielnych. Po prostu rzeźnia jakich mało.

  Na zakończenie jeszcze raz napiszę ostrzeżenie, że gra jest raczej od lat 18-stu, ble ble ble itd. Teraz mam czyste sumienie i żadna partia nie przykaczy się do mnie. Wracam do gry w D-Bug. Buaahaaahaa!!!