Z Dear Esther jest jeden poważny problem. Mianowicie: czy to w ogóle jeszcze gra?

Na pierwszy rzut oka całość przypomina FPS-a – i to raczej takiego z wyższej półki. Z wykorzystanego tu silnika Source (który przecież sam nie jest już pierwszej świeżości) udało się wycisnąć ostatnie soki. Efekt jest naprawdę ponadprzeciętny, zwłaszcza jak na produkcję niezależną.

Nie dajcie się jednak zwieść: nie ma tu ani strzelania, ani nawet żadnej interakcji z elementami otoczenia. Idziemy po prostu wybraną ścieżką przed siebie, słuchając enigmatycznych wspomnień narratora, z których próbujemy – z lepszym lub gorszym skutkiem – ułożyć spójną historię. Nie jest to jednak łatwe i wymaga dużego skupienia. Jeśli nie zainstalujesz nieoficjalnego spolszczenia, musisz też doskonale znać język angielski, żeby w ogóle połapać się w nadmiarze skomplikowanych zwrotów i trudnych słów.

Dear Esther można "ukończyć" w godzinę, ale tak naprawdę dopiero przy drugim podejściu lepiej rozumiemy, o co chodzi w całej historii. Kim jest postać poruszająca się po wyspie? Dlaczego się tam znajduje? Kim jest narrator i po co pisze listy do Esther? Dlaczego zakończenie ma taką, a nie inną formę? Na wiele pytań nie ma jednoznacznej odpowiedzi, musisz więc wybrać taką, jaką uznasz za najlepszą. Całą historię komplikują także subtelne znaki, jakie pozostawili twórcy – są to np. duchy zmarłych, które przemykają gdzieś na chwilę i nikną bezpowrotnie.

Dear Esther to na pewno ciekawy eksperyment, ale zdaję sobie sprawę, że wielu osób zupełnie nie przekona i nawet spędzona z nim godzina może się wydawać wiecznością. Mimo wszystko, jeśli masz otwarty umysł i gry interesują cię także jako forma sztuki, warto przekonać się, czy podróż po tajemniczej wyspie zawładnie twoim sercem i umysłem.